مروری بر تاریخچه دف در ایران

دف یکی از سازهای طبل ایران است و یک ابزار معنوی ، زیرا در روزهای قدیمی این ساز فقط در تاکایا و زانقا در کردستان پخش می شد. صدای این ساز قدیمی مانترهای جانبازان معنوی مسیر صوفیان را در خود جای داده است. در جستجوی دف ، نویسنده دریافت که (قبل از ورود دف به موسیقی ایرانی دهه های 3 گذشته) جایی که جز کردستان پیدا شده است که ساز را ناتوان ساخته است.

این ابزار برای اولین بار توسط پدر من استفاده شد ، استاد حسن کامکار در کردستان در گروهی زیر بخش فرهنگی و هنری و بعد از آن در سال 1353 (1974) من با این ساز در گروه موسیقی سیدا. در واقع از این نقطه می بینیم رشد این ابزار.

بعد از این دوران ، استفاده از دف در موسیقی ایرانی بطور نمایی رو به رشد بود ، به گونه‌ای که امروز ما این ساز را در آن مشاهده می‌کنیم سنتی ترین موسیقی ایرانی ، فولکلور و حتی در ارکسترهای سمفونیک و همچنین موسیقی پاپ. به محض نگاه کردن به هنگام نوازندگی ، یک عمل کمیاب بود ، من شاهد رشد جذابیت در بین نوازندگان جوان امروز نسبت به این ساز هستم و با تمام وجود احساس رضایت و غرق شدن می کنم ، زیرا حیف است که داشته باشم. صدای شیرین این ساز منحصر به فرد در گوشه های تاریک است داروی سنندج.

بعضی ها این را باور دارند داف در تاریخ موسیقی سنتی گذشته ما جایی در جایی نداشته است و دیگران می گویند با حضور ساز قدرتمند ، Tombak ، استفاده از Daf بی معنی است و وجود آن باعث شده است تا حضور Tombak کمتر قابل توجه شود. با این حال حقیقت این است که دف از ریشه های آن در گذشته باستان برخوردار است در حالی که منشاء آن است تامباک نمی توان از آن فراتر رفت سال 400 پیش.

من امیدوارم که آنچه که در اینجا ذکر شد، به عنوان نظر شخصی من نادرست باشد، من خودم به عنوان یک بازیگر و مفتخور تامباک در نظر گرفته ام. در واقع تمام نقاشی ها، آثار هنری و همچنین شعر همگی نشان دهنده حضور قوی داف بوده و در همه این آثار اشاره ای به حضور تامباک در تاریخ باستان موسیقی وجود ندارد.

عدم وجود ساز دف تا گذشته سال 25 نه به دلیل ناآشنایی ناشی از تاریخ موسیقی و فراگیر بودن نوازندگان بلکه از نیروهای خود تاریخ است.

به طور خلاصه، موسیقی در این دوره منحصر به فرد بود و با گذشت این دوره وحشتناک با صبر عرفانی.

کمانس در مراسم تشریفاتی لرستان راه خود را پیدا کرد ، Tanbur از اصحاب کرمانشاه صوفیان ، ناکارا ، تبل ، کارنا ، سورنا به مراسم عزاداری رنگ و زندگی بخشید و داف و سمسال نیز نفس درویش از Xaneqahs کردستان (خانه های صوفیان) بودند. در این مواقع ، سازهایی که در مناطق مختلف یا به صورت پنهانی فراموش شده یا در آنها پخش می شدند یا از یک نوازنده به نسل بعدی منتقل می شدند ، به نسل های جدید منتقل می شدند. دف آنقدر موقعیت مرتفع با دارویس داشت که وقتی پوست آن پاره می شود ، معتقد بودند که دف در آن زمان یک دف شهید بود.

بار دیگر، در مورد تاریخ فراخوانی داف برای یک فرصت دیگر بنویسید. من امیدوارم که به این نکته نوشته شده در آینده امیدوار باشم که در آینده دیگران به جستجوی این موضوع مهم ادامه خواهند داد.

این مقاله از آن گرفته شده است نقد و بررسی تاریخ داف در ایران توسط بیژن کامکار